واژه «حسن خلق » گاه کابردی عام و فراگیر دارد و همه ی کردار، گفتار و صفات نیکو را در بر می گیرد؛ اما بیشتر به معنای خاص و محدود؛ یعنی نرمخویی، زیباگویی و خوش برخوردی به کار می رود؛ به گونه ای که هرگاه سخن از حسن خلق به میان می آید، همین معنای دوم به ذهن شنونده خطور می کند. شخصی از امام صادق(ع) درباره ی حسن خلق توضیح خواست، آن حضرت در پاسخ فرمود:
« تُلَیِّنُ جَناحُکُ وَ تُطَیِّبُ کُلامَکَ وَ تَلقی اَخاکَ بِبِشرٍ حَسَنٍ»
رفتارت را ملاطفت آمیز و سخنت را پاکیزه کرده و با خوشرویی برادرت را ملاقات کن.
ارزش خوشخویی
رسول اکرم (ص) آن را سنگین ترین عمل در ترازوی قیامت دانسته و فرموده است:
« ما یُضَعُ فی میزانِ اِمرءٍ یَومَ القِیامَةِ اَفضَلُ مِن حُسنِ الخُلقِ »
روز قیامت در ترازوی (اعمال) شخص، چیزی بر تراز خوشخویی قرار نمی گیرد.
امیرمؤمنان (ع) نیز آن را بهترین همنشین دانسته است:
« حُسنُ الخُلقِ خَیرُ قَرینٍ»
خوش خلقی بهترین همنشین است.
.gif)
راهکارهای تحصیل خوش اخلاقی در زندگی