امروز آموزگاران و مربیان تربیتی می کوشند با استفاده از

رفتارهای خشن دانش آموزان خاطی و پرخاشگر با سایر هم کلاسی هایشان مسئله ای است که باید از آن جلوگیری شود و به آن ها یادآوری کرد که هیچ گونه رفتار خشونت آمیزی، و تهاجمی را سر کلاس و در مدرسه  نمی توان تحمل کرد. از طرف دیگر ، تحوه ی عکس العمل های آموزگاران و مربیان نسبت به چنین رفتارهایی بسیار مهم است؛زیرا بچه ها به راحتی از واکنش ها و رفتارهای آنان الگوبرداری می کنند و در شرایط مشابه، همان رفتار را از خود بروز می دهند. اگر معلمان و اولیای مدرسه، خشونت دانش آموزان را با اعمال قدرت و تشدید سخت گیری، پاسخ گویند، آن ها را به خشونت بیشتر و بروز هیجانات ، عواطف و رفتارهای منفی ترغیب می کنند.

زمانی که آموزگاری عصبانی می شود، در فرایند تدریس او اختلالی

به وجود می آید. او باید سعی کند خشم خود را به گونه ای ابراز نماید

که به کسی لطمه ای ( چه جسمی و چه روحی ) نزند. او باید ضمن

اشاره به مشکل، درصدد حل شرایط حاکم بر کلاس باشد. 

انسان با ادب به طور طبیعی، خوش سیرت و خوش اخلاق برخورد می کند و با هم نوعان خود با گشاده رویی مواجه می شود و به همان نسبت بدخلقی زیانبار و خسران زا است و سرنوشت فرد را به تباهی می کشد.

خوش خلقی،گذشته از آثار فردی که برخی از آنان در لا به لای روایات

بیان شد، تاثیر به سزایی در بهبودی جو اجتماع می گذارد و آثار

ارزنده ای نیز برای شخص خوشخو دارد.